De alfabetcolumns - R

Na een kort bezoek aan de keuken, strijk ik weer neer achter mijn computer. Het lege blikje naast mijn asbak vervang ik kundig door een vol. Snippertje citroenschil, met een heel klein beetje vruchtvlees en niet meer dan drie druppels sap, prop ik in mijn blikje Warsteiner. Bij gebrek aan limoen en Corona. Niet te versmaden, zeg ik u. Niet te versmaden.

De letter 'r'. Daar valt nogal wat over te zeggen, beste mensen. Niet de eerste de beste, die 'r'. Zo zou ik bijvoorbeeld The Rolling Stones in mijn collectie classificeren onder de 'r'. Ware het niet dat u van deze band geen enkele cd in mijn collectie aan zult treffen. Noch bij de 't', noch bij de 's'. Simpelweg omdat ik aan The Rollings Stones nog nooit een stuiver heb uitgegeven. En tja, een cd die ik niet heb, kan ik ook niet opbergen. Niets van de The Rollings Stones. Helemaal niets. Of wacht even, ja. Toch wel. Maar liefst twaalf cd's van Jagger en zijn kornuiten! Zo bekend die lui, dat ik daar aan maar beter geen woorden vuil maak. Al wil ik u de clip op YouTube, waarbij Richards een fanatieke fan op de kanis tikt met zijn gitaar niet onthouden: Keith vs Fan . Zijn verdiende loon, zou ik zo zeggen.

Een wat minder bekende band met de 'r' die in mijn verzameling huist, is ook helemaal geen band! Vandaar, natuurlijk. Het is namelijk de soundtrack van de avonturen van Signor Rossi (kent u hem nog?). Signor Rossi, altijd op zoek naar het geluk en bijgestaan door zijn trouwe viervoeter. Prachtige muziek hoort daar bij. Drie componisten maar liefst. Met in de hoofdrol Franco Godi (Enzo Jannacci en Paolo Tomelleri doen ook mee, en niet onverdienstelijk!) Die staat dus bij de 'r', in een van mijn 15 Benno's. Een geweldige soundtrack is het. Ook al zegt de tekenfilmserie van Signor Rossi u niets. Schaf aan, schaf aan, zou ik zeggen!

Een teleurstellende plaat staat er ook, bij de 'r'. Die van de Red Hot Chili Peppers (Stadium Arcadium). Vreemd eigenlijk, dat ik die plaat naar mate ik er meer naar luister, steeds slechter begin te vinden, met als gevolg dat ik hem steeds minder vaak draai... Hij begint veelbelovend, maar daarna (en dat gebeurt al vrij gauw) koelt hij snel af. Als een portie kibbeling in verse sneeuw.

Maar goed. Op naar Steve Riech en zijn Different Trains. Minimale minimal. Prachtige samples, schitterend clusters en een belangrijk concept. Om vaak naar te luisteren. Wat ik jammer vind, is dat een cd maximaal 80 minuten duurt en in dit geval is dat helemaal jammer, want zodra ik begin met luisteren, weet ik dat wat ik hoor eindig is.

Dan staat er ook nog Rammstein en Radiohead, maar daar maak ik meer dan deze woorden, liever geen woorden meer aan vuil. Ten eerste omdat Rammstein en Radiohead beide overbekende bands zijn en ten tweede omdat ik graag wilde afsluiten met het Noorse Röyksopp. Melody A.M. heet de cd waar Poor Leno op staat. Wat is dat toch een mooi nummer. Maar het allermooiste nummer vind ik nog wel Soon After Christmas, van Stina Nordenstam. Maar die staat bij de 'n' . En dat niet alleen, ze komt ook nog eens uit Denemarken.

En dat is dan het einde van een nogal onsamenhangende alfabetcolumn. Ik ben blij dat de letter 'r' maar één keer in het alfabet voorkomt. Want nóg zo'n column en ik blijf er in.

- Fh.