De verleden columns [35] - Nieuwe Dingen

Nieuwe Dingen

Daar zit ik dan weer. De mooie (en belangrijke) letter 'N' van mijn ANK 25-101 Olivetti toetsenbord (die bestaan inderdaad nog, ja) is niet meer helemaal in orde. Zodoende moet ik telkens, als ik een woord schrijf met een 'N' daarin, steeds weer opletten of hij er wel staat. Want dat kan veel uitmaken, weet ik. Maar een nieuw toetsenbord kopen, ik denk er niet aan. Ik denk namelijk aan heel andere dingen.

Zoals dat mijn glas weer leeg is en ik, wil ik het vullen, op moet gaan staan. En vol zit het weer. Soms is het leven zo prachtig mooi. En dan te bedenken dat er niemand in de buurt is, als ik dat wil. Proost, dan maar. Mijn kat kan er niets mee. Hier, pak aan! roep ik naar hem, terwijl ik in zijn richting de kroonkurk van mijn zojuist geopende bier, gooi. Hij schrikt er van en ik hoef daarmee niet te lachen.

Een donkere wolk pakt zichzelf samen in mijn kamer. Dat ligt niet alleen aan de sigaretten die ik rook, toevallig. Kijk, Bart de Graaff is kei-dood, inmiddels. Ik gun het hem niet. Nico Haak, Rita Corita allemaal mensen waarvan ik denk ze gekend te hebben. Vandaag heeft Spanje van Ierland gewonnen (met de voetbal), het team Hup Hup Propje! de voorrondes van het Nederlands Kampioenschap Propjes gooien gewonnen en zullen zij op 15 september in het Olympisch Stadion in Amsterdam hun kunsten mogen vertonen tijdens de finale. Ik weet dat, omdat ik er vandaag bij was. Als deelnemer, nota bene! Wij, als team Fred en Bo, werden troosteloos een-na-laatste. Zelfs de poedelprijs ging aan onze neus voorbij. Ik heb er een fijne uitzending aan overgehouden. Maar daar was het weer, mijn gevoel. Van de tien proppen die ik mocht gooien, verdween er geen enkele in de prullenbak. Geen enkele! En ik had nog zo geoefend. Ik stelde mijn team-genoten vreselijk teleur. Eens te meer bleek weer dat Fred maar beter thuis had kunnen blijven. Aan de woorden: ..maar zonder Fred waren we hier niet geweest. (Joss red.) hecht ik geen betekenis. Lief bedoeld, van Joss, maar het blijft een feit. NUL van de tien. Dat is nog geen procent.

En ik kruip maar weer eens in mijn bed. Vraag me af of roken echt dodelijk is. Vraag me af of er vrienden voor het zo korte leven bestaan. Vraag me af of ik ooit nog viool kan spelen. Vraag me af of de barmevrouw van vanmiddag ook nog aan mij denkt, of dat ze vreselijk gelikt wordt, op dit moment, terwijl ik haar een bos rozen wil geven en haar uitnodigen voor een weekendje in Parijs. 

Fred

16/06/2002